تجربه انتخاباتی

بیاد دارم اولین فعالیت انتخاباتیم مربوط می شود به دوران نوجوانی که از میان بروشورهای تبلیغاتی که در نماز جمعه توزیع میشد پوستر کاندیدی که محاسن داشت را انتخاب کردم و پشت شیشه ماشین پدرم گذاشتم

درانتخابات بعدی پس از شنیدن خاطرات همرزمان یکی از سرداران دفاع مقدس ، برای سردار تبلیغ کردم و به او رای دادم. چرا که حزب الهی بودن و اهل جنگ بودن و به صحنه سیاست امدن برایم ملاک بود که میشود به این افراد اعتماد کرد و امور را بدستشان سپرد .

دور بعد به لیست هیئت بزرگ شهرمان رای دادم  که نخبگان جوانی بنظر میرسند که برای اداره امور شورای شهر مان قرار بود نماینده حزب اللهی ها باشند و بجای کاندیداهای احزاب و سرمایه داران می خواستند امور شهر را بدست بگیرند .

و در84 به احمدی نژاد ، که می خواست  قطب زر و زور ، اشرافی گری  و سرمایه داری و مافیاهای فساد و کاندیداهای احزاب و گروههای تشنه قدرت  را زمین بزند و عدالت را برای پایین شهری ها و محرومین  اجرایی کند .

اما هیچکدام از آنها نبودند آنکه می بایست باشندو یا آنی که در ذهن ساخته بودم .

اینباراما هنوز تصمیم نگرفته ام به چه کسی رای بدهم وتصمیم نمی گیرم تا اینکه به نتیجه برسم ، اگر چه که دلم چون دیگر دوستان حزب الهی بدنبال حمایت از جلیلی است اما تصمیم دارم تا اینبار عاقلانه تصمیم بگیرم و با چشم باز انتخاب کنم .شعارهای اینروزهای ستاد « حیات طیبه » جلیلی مرا بیاد ستاد های احمدی نژاد در 84 می اندازد وشعار« دولت کریمه » بخوبی بیاد دارم که با اینکه آنروزها هم مردد بودم به چه کسی رای بدهم ولی بر مبنای حکم گرایش محیط و البته تشخیص دلی به سمت احمدی نژادی ها گرایش داشتم که مسئول ستاد احمدی نژاد به من گفت شرط ورود به ستاد احمدی نژاد این است که احمدی نژادی باشی وبس و این شد که بنده احمدی نژادی شدم و او را رئیس جمهور ارمانی پنداشتم و به چشمانم نقص هایی که خیلی از دوستان به ان واقف بودند و می گفتند نیامد .

تکرار جمله مشابه از یکی از دوستان ستاد حیات طیبه باعث شد تا باین فکر فرو بروم که آیا قرار است باز هم نقایص کاندید مورد نظرمان را نادیده بگیریم ؟
آیا قرار است باز هم جای خالی برنامه و تیم و توان اجرایی را با پوستر و کلیپ ، پر کنیم ؟